Волен Сидеров: „Во средината на 19 век нема бугарски народ, нема бугарска нација, никој не знае дека воопшто има Бугари – ние сме избришани.
ХОРОСКОП КРАЈНИЧКИ
Пишува: Илија Бошков – Крајнички
Во република Бугарија председателот на националната партија „Атака“ Волен Сидеров изјавил на негово гостувње на ТВ:
„Во средината на 19 век нема бугарски народ, нема бугарска нација, никој не знае дека воопшто има Бугари – ние сме избришани.
А, фактот дека ние се преродевме како народ, како нација, се должи на Русија, на рускиот император… “
Ова Сидеров го изјавил на:
„Денот започнува“ на БНТ на 8 март 2018 година.
По изјава добил тужба од европратеникот од коалицијата „Демократска Бугарија“ Радан Канев.
Интересно што ова изјава бугарскиот политичар и лидер на „Атака“ ја дал по постетата на рускиот патријах Кирил на Бугарија.
Неспорно е дека Русија ја ослободи Бугарија од Турција со руско-турската војна, каде Русија даде големи жртви во ослободувањето и создавањњето на бугарската држава.
Русија им ја создаде и администрацијата, како и кнежреството.
За ово ослободување на Бугарија од турското ропство од страна на Русија, министерката за надворешни работи на Бугарија Екатарина Захариева изјави:
Напред одеа руските топови, по нив нивните попови кои не прекрстуваа, инаку од каде толку џамии во Бугарија“.
Бугарскиот портал:
излезе со наслов:
„Измамните „азбучни“ вистини. Дали судот ќе одлучи кога ќе се појави бугарската нација?“
Порталот донесе интересен текст во кој се спомнува бугарско македонската историјска комисија.
Тука се наведува и причината за бугарското настојување да станат побројни, македонците да ги бугаризараат.
Во текстот се цитира Масимо д’Азелио – „Ние ја создадовме Италија. Сега треба да создадеме Италијанци “, наместо тоа треба да се претвори во„ да ги направиме Италијанците побројни “.
Ова зборува дека по ист принцип Бугарија се обидува да го зголеми бројот на „блгарското население“!
Ова се должи и на големата демографска катастрофа што ја доживува соседна Бугарија.
По влегување во Европската унија околу 3-ри милиони ја напуштеле Бугарија, една третина од населението.
Ова може да се види на гугол, бројчано население на Бугарија пред влегувањето во Европската Унија и сега.
А за да бидат побројчани сакаат да не посвојат, славењето на заедничкатите настани и иличности од историјата е само прекривка за вистинката цел!
„Бугаризирање и бришење на македонскиот народ и јазик е вистинската цел“
На крајот за нивниот неуспех во оваа мисија, кој е неминовен, бидејќи колективната свест на еден народ не може да се избрише, ќе го обвинат „другарот Тито“!
Еве го целиот текст на бугарскиот портал:
Европратеникот од коалицијата „Демократска Бугарија“ Радан Канев ги доби овие жешки августовски денови тврдење од лидерот на „Атак“ Волен Сидеров.
Вториот го тужеше за навреда и клевета според чл. 45 од Законот за облигациони односи и договори, со кој се бара износ од 15 000 лева.
Причината – реакција на Канев на изјавата на Сидеров во програмата „Денот започнува“ на БНТ на 8 март 2018 година.
Станува збор за времето кратко по заминувањето на рускиот патријарх Кирил од Софија, по неговата посета, која остави, благо речено, контрадикторни впечатоци.
Во ТВ-емисијата Сидеров изјави:
„Во средината на 19 век нема бугарски народ, нема бугарска нација, никој не знае дека воопшто има Бугари – ние сме избришани.
А, фактот дека ние се преродевме како народ, како нација, се должи на Русија, на рускиот император… “
Во реакцијата на неговиот личен профил на Фејсбук, Канев истакна:
„Никогаш, никогаш Бугарин не ја навредил Бугарија, нашата нација, нашето наследство на овој начин. Ниту една химна, мекере, ибрикчија или предавник не го стори тоа“.
Статусот на Канев беше препечатен во електронското издание Медиапул, од каде доби дополнителен публицитет.
… не беа насочени лично кон Сидеров, туку кон луѓето перцепирани како предавници во минатото.
Пред неколку дена, како одговор на барањето на судот добиено од Сидеров, Канев тврди дека тврдењето е целосно неосновано. Навистина, тој користеше „груби изрази кои, без оглед на нивната буквална етимологија, обично се поврзуваат со непатриотско и корисно социјално однесување“.
Овие изрази, сепак, не беа насочени кон Сидеров лично, туку кон луѓето перцепирани како предавници во минатото.
Да го оставиме овој спор на судот.
Неспорно или не?
Причината за овие мои редови е сосема поинаква. Во делот што се однесува на „доказните барања“, Радан Канев го додава следново:
„Ве молиме, признајте ги следниве факти како неоспорни меѓу страните, но исто така озлогласени и немаат потреба од докажување:
– Бугарската преродба започна најдоцна со создавањето на „Славо-бугарската историја“ од отец Паисиј Хилендарски на крајот на XVIII век.
– Културното и просветно движење во првата и втората третина на XIX век и црковните борби се основа за формирање на бугарската нација, што беше историски и политички факт во средината на XIX век.
– Бугарската нација, вкл. вера, начин на живот, јазик и култура, постоело континуирано постоење во периодот XIV-XIX век, без оглед на недостаток на независно политичко постоење “.
Оставам настрана степенот до кој сето ова може да биде предмет на парница и степенот до кој судот е место да се произнесува за вакви прашања во дисциплината Историја.
Но, сметам дека сè што е презентирано е крајно индикативно за состојбата на бугарската историска наука во последните скоро пет децении, како и за историското знаење што е трајно наметнато во раководителите на нашето политичко одделение како резултат на историското образование во средно училиште, курсеви за кандидати по историја на Бугарија “(со нив се влегува во негуваниот„ закон “каде што дипломираше и Канев) и презентирање на историските сознанија и од историчарите и од аматерите во медиумите.
Можеме безбедно да кажеме дека ниту почетокот на таканаречената „ренесанса“, ниту целосната трансформација на бугарската нација во „дадена“, ниту „континуираното постоење“ на „бугарската нација“ во XV-XIX век не се спорни прашања.
Наместо тоа, бледнењето на бугарското име за кое зборува Сидеров во текот на османлиските векови, вклучително и првите децении на 19 век, е тежок факт за оспорување (но тешко е да се вклопи во концептот на доцниот национален комунизам за 1300 години континуирана бугарска историја).
„Пред околу пет децении“ заборавивме дека сме Бугари“
Дури и во осумдесеттите години од минатиот век, сè уште се живи повеќе од еден или двајца современици, кои се сеќаваат дека пред околу пет децении „заборавивме дека сме Бугари“.
Еден од нив, Димитар Страшимиров, во 1889 година извика како „тешко е да се замисли степенот или дури и постоењето на националната свест кај нашиот народ пред неколку децении“.
Во едно од неговите дела за неговиот роден asасковец од крајот на 18 век, Цани Гинчев ја чувал националната меморија на оние кои се собрале на источната страна од долината Костимјал за да се вработат. Но, Гинчев не пропушта веднаш да го додаде суштинскиот факт за тоа како „тогаш ги нарекувале христијаните“ (не Бугари). И селото се наоѓа толку близу до стариот главен град Тарновград, наводно зачувувајќи ги спомените за средновековната бугарска величина.
И Илија Р. Бласков, зборувајќи за шарениот етнички мозаик во Силистра на Дунав во 1854 година, експлицитно споменува:
„името Бугарин тогаш не беше изречено“. Списокот на такви примери може да се прошири и да отече до непрепознатливост, но овие се доволни.
Тие исто така ги доведуваат во прашање официјално доминантните елементарни и наивни поими за континуирана бугарска свест кај масата население низ вековите и оттука неодамна перверзното разбирање на „заедничката историја со Македонија до 1944 година“.
Во оваа смисла, наводите на Канев во „доказниот дел“ не се толку неоспорни. Со векови, Бугарите навистина биле дел од „рум милет“ (буквално „римски народ“, од Втор Рим – Цариград) и православната идентификација дефинитивно ги надминува етничките и јазичните.
Кога доаѓа бугарската нација?
„Бугарската нација“ има „континуирано постоење“ повеќе во учебниците и книгите и во поглавјата на историчарите кои ги пишувале.
Друго прашање е дали неговата Преродба (на „бугарската нација“) во 19 век како заедница била токму „преродба“, а не раѓање на нешто сосема ново, што никогаш не постоело во средниот век.
Друго прашање е дали ова е благодарение на рускиот цар и Русија, како што Сидеров се обидува да нè убеди (исто така, дојде од други учебници и книги).
И зарем не е тоа најмногу поради ветровите што доаѓаа од Европа со новите идеи за „нација“ („националност“) и „народен суверенитет“, придружени со политика за реформа на модернизација иницирана од владејачките кругови во Османлиската империја или таканаречен Танзимат по 1839 година.
Тие се оние кои ја направија бугарската црковно-национална борба легална и можна во следните децении, а околу 1860-тите тие веќе ги претворија Бугарите во тежок фактор за избегнување во балканската политика и османлиската реалност.
Уште во почетокот на 20 век, во збирката посветена на Марин Дринов, Александар Теодоров-Балан беше категоричен дека навистина имало Питер Берон и Васил Априлов, но вистинската „преродба“ на Бугарите се случи со Танзимата прокламирана од Султанот во 1839 година. .
Почетокот на преродбата, за кој Канев зборува во делот за „доказните барања“, е исто така спорен во науката, и за него тешко ќе одлучува бугарскиот суд.
Сè уште носејќи го чувството во изминатите децении, современиците од 19 век обично го сместуваат во дваесеттите и триесеттите години од минатиот век. Некаде од таму, тие почнуваат да чувствуваат дека живеат во „ново време“.
Само Марин Дринов на почетокот на 70-тите години на векот ќе одлучи дека Паисиј е важен за да го постави својот почеток со појавата на „Славо-бугарската историја“ во 1762 година.
За еден од првите преродбеници, сепак, Васил Априлов, – многу години тој се сметаше за Грк, – фактот дека е Бугарин не го разјасни Паисиј, туку Јуриј Венелин со „Античките и сегашните Бугари“.
Можеме да бараме навистина помасовно ехо на книгата на Паисии само по појавувањето на „Царистот“ на Христаки Павлович во 1844 година.
Публикацијата е објавена во печатената историја на Паисии, без познатиот предговор со „О, будала и будала! (Очигледно тој не го виде тоа важно). Само околу осум децении или скоро еден век по појавувањето на „Славо-бугарската историја“, и во форма на „Царственик“, започна да има подиректно масовно влијание.
Навистина, културното и просветно движење во првата и втората третина на 19 век и црковните борби беа основа за формирање на бугарската нација, како што тврди Канев.
Но, дали тоа (бугарската нација) беше „историски и политички факт во средината на 19 век“ во сегашниот размер и обем, со сегашната содржина, може сериозно да се оспори.
Вистина е дека, вклучително и во Македонија, се изјаснуваат луѓе како Велес Јордан Хаџиконстантинов-hinинот и Рајко Жинзифов, охриѓани Григор Парличев и Кузман Шапкарев, браќа од Струга Димитар и Константин Миладиновци, многу интелектуалци и претставници на градскиот еснаф “(И очигледно создаде проблем за сегашниот македонски дел од заедничката мултидисциплинарна експертска комисија).
Но, за колку од огромното мнозинство ова веќе имаше важно и судбоносно значење како самосвесен идентитет и припадност на бугарска заедница?
Ова прашање очигледно веќе може да биде оспорено (на незадоволство од бугарскиот дел од истата комисија).
Бугарската историографија го постави во 1870 година процесот на конечно формирање на модерна нација, но подоцна може да се повлече.
Во оваа смисла, познатата мисла на Масимо д’Азелио – „Ние ја создадовме Италија. Сега треба да создадеме Италијанци “, наместо тоа треба да се претвори во„ да ги направиме Италијанците побројни “.
Во нашиот случај – создавањето на Бугарската егзархија и потоа во 1878 година бугарската држава се предуслови за градење институции што им овозможуваат на Бугарите да станат побројни и да го завршат процесот на формирање нација.
Лекции на кандидати за студенти
Но, проблемот е во тоа што бугарската историографија, со часовите по историја на училиште и преку часовите кандидати-студенти, ги внесе во раководителите на политичката класа токму оние во „доказниот дел“ како „азбучни вистини“.
И придобивките за историчарите загарантирани од Министерството за образование од овие часови на кандидати-студенти не беа незначителни – добар дополнителен пазар за заработка; толпи кандидати за часови пред развојот на Интернет и ориентацијата на младите кон странски универзитети (денес немаше лесни испити и рангирање на Х); средина за коруптивни практики; поставување клучни зборови во темите (или други знаци) за отворање на кандидатски студентски дела, кои дополнително ја креваат „табелата“ на приватни часови и одредени курсеви.
Како што можете да видите, има многу причини да престанете да читате и да ги следите најновите достигнувања во науката.
Така, од година во година, од курс до курс, од апликанти до апликанти, со загарантиран приход и без поттик за обновување на пожолтените лисја од 70-тите, рутина, болно повторена, на прв поглед како да е очигледна, но од друга страна Целосно измамничко и дивергентно историско знаење беше внесено во умовите на идната политичка класа што се стреми кон специјалноста на правото.
Кандидатските студентски лекции направија некои вистини „азбучни“ до толкава мера што сега дипломираните историчари и учесници на курсот се прашуваат:
„Но, како може Македонците да не препознаат заедничка историја од доаѓањето на Словените (секако, оние„ од бугарската група “) до 1944 година
Затоа, очигледно во работата на комисијата, политичарите од Бугарија (Борисов, Каракачанов, Захариева) и од Македонија (Пендаровски, Заев, Димитров) едвај чекаат историчарите да „туркаат“ и неодамна започнаа да ги грабаат нивните функции.
Но, тоа тешко дека ќе го стори судот во Бугарија во спорот Сидеров-Канев. Иако не навистина Русија и рускиот цар (уште помалку патријарх) ги оживеаа Бугарите во 19 век.
И, дефинитивно не сум компетентен за химната, мекерот, жонгерот или предавникот.
Мислењата изразени во делот „Мислење“ можеби не ја одразуваат позицијата на Слободна Европа.
20